Buruk Bir Sevinç

Şuan bu satırları yazıyorken, dünyanın en mutlu insanı olmak isterdim. Doğum günümmüş bugün. K.B. kutladı doğum günümü. Ben de ona teşekkür ettim. Duâ ettim onun için. O da bana demiş ki, keşke dediğin her şey seninle olsun. Ne güzel bir duâ değil mi ? Tekrar teşekkür ederim sana, arkadaşım.

Gaflet işte. Kaç gündür aklımdaydı. Ama, ben de unutmuştum doğum günüm olduğunu. Planlarım vardı. Ailemle bir akşam yemeğinde sofrayı donatacaktım. Sanki geçmiş gün gibi bahsediyorum değil mi.

Sabah kahvatısında, çaylar benden. Herkes bardağını karıştırıyorken, annemin yüzüne bakıp, annecim diyecem sana teşekkür ederim. Beni ne zahmetlerle dünyaya getirdin. Babama da, bir teşekkür borcum olduğumu düşünmüyor değilim tabii :)

Ailenin ilk çocuğu olarak, bu iki insanın yüzündeki seviç geldi aklıma şimdi. Ben o sırada ağlıyordum. Ben ağlıyordum, onlar gülüyordu. Ama bu haksızlık değil mi ? Ben ağlıyorken, herkes ağlasın isterim. Derdime ortak olsun isterim.

Neyse. Olay çıkarmayacağım sabah sabah. Altı üstü bir doğum günü bu. Tebrikleşme merasiminden sonra; milletin aç karnı doymalı. Olayı fazla dramatize etmeyelim, değil mi efendim.

Hani bir söz vardır, hadi hep beraber o sözü hatırlayalım: Doğduğunda.. herkes gülüyordu, ama sen ağlıyordun. Öyle bir hayat yaşa ki.. öldüğünde sen gül, ama herkes ağlasın.

Doğum günü kutlamayı pek sevmem.

Aslında gayem, doğum günümün kutlanması değil bu yazımla. Birileri benim doğrum günümü kutlasın diye hayaller kurmam. Ne mi düşünürüm ben: Sevdiğim insanlara, bakın ben bu gün doğmuşum diyerek mutluluğumu onlarla paylaşmak isterim.

Yâni, sürprizi ben yaparım :)

Siz de öyle yapın. Sevdiğiniz insanın pat diye karşısına çıkın. ~ Bak canım, bak cicim. Bugün benim doğum günüm, yaşaşın ! ~ Hmm. Hadi yaa. Söyleyelim de, bugünü yılın yas günü ilân etsinler :P