Sonsuzluk Karşısında Hiç Olmak.

Yaşam denilen varoluş bir başlangıca ve sona sahipdir. Bu iki çizgi arasında geçen süre sonsuzluk içerinde bir hiçdir, yani biz zavallı insanlar birer hiçiz aslında. Ama egomuz bizi yukarılara çıkarıyo ve kendimizi eşi benzeri olmayan bişey sanıyoruz. Bi türlü anlamıyoruzki sınırsız evrende bir nokta bile değiliz!

İnsanlar kalbimizi kıracak bi davranışda bulununca, biz de hassas yapımızla üzülüyor kırılıyoruz. Kimi zaman çok ağır bi yara almışsak uzun zaman kendimize dahi gelemiyoruz. Garip değil mi? Biz öldükden sonra kaç kişi bizi hatırlayıp, arkamızdan ağlayacak?! Herkes kendi düdüğünü öttürüp, davulunu çalmaya devam edecek.

Bilim olmasaydı hala böyle ahmaklıkları yapmaya devam edecekdik dostlar. Ne gerek var ağlamaya zırlamaya; paran olmayabilir, matematikden kalabilirsin, kız arkadaşından ayrılmış olabilirsin hatta seni hiç sevmemiş bile olabilir. Ve en sonunda diyoruz ki sonsuzluk karşısında bunlar ancak komik şeylerdir.

Şu söz B. Yücel'in dilinden düşmezdi ve kimi zaman bıyık altından gülerek söylerdi: "Hayat duygusal olan insanlar için trajedi, düşünen insanlar için ise bir komedidir". Öyleymiş dostum...