Sevgi, Kalplerde Açan Bir Çiçekdir...

Firari sevdam benim, şimdi neredesin seni arıyorum. Çok zor günler geçirdin bilmekteyim, seni ben de terkettim sanma sakın, seni hiç aldatmadım. Bir kuru ekmeğe düştüğümüzde bile senin yanındaydım, yoksa unuttun mu beni?..

Vurgun aşkım, şimdi nerelerde sabahlamaktasın? Uykusuz gecelerin yine sabahın kızgın ışıklarına varıyor mu, hala nefesinde genzini yakan sigara dumanı var mı? Ben değil ama sen beni bırakıp gittin. Yalnız kaldığım zamanlar yanıbaşımda kalbimin ılık derinlerinde benimle beraber olur, sevgiyi parayla satanlara karşı şevkatli sözlerinle küskünlüğüme şiirler okur, kor bir demir ateşiyle yürek sızımı dağlardın; şimdi sen de gittin...

Kim gözlerimde ağlayacak? Ellerimi tutup saçlarımı okşayan birisi çıkar mı karşıma? Dizine çökebileceğim kimse kalmadı yanımda; ninniler söylerdin, hani aşkın pınarından damla damla mutluluk getirirdin dudaklarıma, hiçbir insanın erişemediği uzak ülkelerin çiçek kokulu baharını ürkek tenimin ayaza vuran tüylerine üfürürdün, vuslatım sanadır sevdam!

Geri dönmez misin avazımla seni bağırsam göklere. İnsanın kararmış kalbine sen de mi küstün? Seni tanımayan taş kalpli insanlara mı sitemin? Seni zorbalıkla dalından koparmak isteyenlere öfkem, hoyrat ellerde çorak çöller gibi susuzluğa mahkum edildin, sen aşağılanmışlığa hakarete ve aldatılmışlığa layık değildin!

Kadir bilmeyen ellerde toprağa düştün sevdam...