Savur Mutluluğu

İnce bir pamuk ipliği ile bağlıyım hayata. Koptu kopacak sanki, bu ara. Öyle zor geçiyor ki günlerim. Ben de şaşıyorum, nasıl hala ayaktayım.

Çoktan yırtmıştım takvim yapraklarını, ve gömmüştüm güneşi karanlığa. Ama, yapamadım. Yapmadım. Neden yapmadım diye soruyorken buluyorum kendimi uykusuz gecelerimde. Her defa diyorum, ne bekliyorsun? Biter mi bu acı. Sanıyor musun ki, her şey güzel olacak?

Hayır. Bu kadar umut fazla, sana ! İsteme diyorum. Bekleme de. Bu kadar umut fazla, sana. İsteme, bekleme. Gelince de, elinin tersiyle savur mutluluğu.

M. Kâzım Mızrak