Yetmez mi ?

Kırmadan, incitmeden emekliyorum bu günlerde. Bir bebek gibiyim, yürümesini öğreniyorum henüz; koşmayı ise unutmuş gibiyim.

Sözlerimin ne anlama geldiğini düşünmeden konuşasım var çok.

Değil mi ki, onca hesabın kitabın bir sonucu bugünüm. Yoo, kötü değil. Sadece, zor; ve kendime göre ağır bedeller ödediğimi düşünüyorum bu noktaya gelinceye kadar.

Kitaplarıma sarılıyorum günün büyük bir bölümünde. Onlar da olmasa, sanki şu dünyada hiç kimse yokmuş gibi geliyor bana. Her gün, bir diğerinin benzeri günler; su gibi akıp geçiyor.

Son günlerde güldüğümü görüyorum, gülümsüyorum. Yanımda hiç kimse yokmuş da, sadece ben varmışım gibi bir düşünceye bürünüyorum. Evet, yanımda ben var benim; ben, bana tebessüm ediyorum.

Yetmez mi ?

Yargılayıcı olmamaya çalışıyorum; insanları aşağılamakla kınamakla nereye varılabilir ki.. birisini aşağılarken, aslında Tanrıya söylenmiyor muyuz ki sen ne kadar beceriksizsin diye !

Herkesi olduğu gibi kabul etmeli.