Taş Duvar

Bir kaç aydır kullandığım, ve elimin bir türlü alışamadığı klavyenin yerine yenisini aldım. Evet, bu klavye, yıllardır arayıp da bulamadığım klavyenin ta kendisiydi ?

Yine de, aslında diyorum: Bu benim aradığım klavye değil.

Bu işi bana bıraksalar, dünyanın en ergonomik ve de zarif klavyesini tasarlardım. Buna inanıyorum.

Gelin görün ki, dünya tersine dönüyor sanki. Aşağıda olması gerekenler yukarıda, yukarıda olması gerekenler aşağıda ! Bana da, durup seyretmek kalıyor. Kelimenin tam anlamıyla seyrediyorum.

Hayır, şikayetci değilim.

Her salataya maydanoz olmak isteyen salak güruha hazır cevabım bu: Şikayetci değilim.

Ben hiç bir şeyden şikayet etmem zaten.

Fikir öne sürmeyi, şikayet anlayan kimi kimseler canımı sıkıyor. Böyle insanların çevremde olmalarını istemiyorum. Telefonun icadı, ampulun icadı, tekerleğin icadı gibi teknoloji sathında kilometre taşı olmuş buluşların nasıl meydana geldiğini anlamak için biraz kafa yoralım..

Birileri muhakkak benim gibi düşünmüş olmalı değil mi !

Söz gelimi teklerleğin bulan her kimse, diğerleri gibi fikir tembelliği yapmamış olsa gerek. Peki ya telefonu bulan vatandaş ? Eminim, yanındaki üç beş kafadar ne gerek var demiştir, ve kuvvetli ihtimal bunlardan birisi de Türk'tür.

Edison'a yüzlerce denemenin getirdiği başarısızlığın ardından, sen kafayı mı yedin aptal adam diyen gerizekalı bir kaç tipin varlığına da hiç şüphe etmiyorum.

Nihayet havası vakumlanmış bir ampul keşfedildi, ki böylelikle akkor haline gelen flama havadaki oksijen ile oksitlenip tükenmiyordu.

Bu insanlar düşündüler, taşındılar, kaşındılar hatta.

Bizim nemelazımcı milletimiz gibi, ne gerek var demediler.

Evet, gerek var !

Bu memlekette.. zibidi gibi saç traşı olup karizma çizdiğini sanan oturgaçlı götürgeç timsali zavallı erkeklere, mini etek giyip cadde ortasında eteğini aşağı doğru çekiştirerek namus satan embesil zekâlı kızlara bilgi çağında yaşadığımızı, ve hayatta fikir üretmenin ne denli kutsal bir kazanım olduğunu anlatmaya gerek var.

Aksi halde, bu memleketin geleceği hakikaten karanlık görünüyor.

Sokağa çıktığımda, yemek içmek ve çoğalmaktan başka derdi olmayan zavallı insanlar görüyorum. Evet, maalesef öyleyiz. Bir lunapark, bir sirk, bir hayvanat bahçesini andırıyor gördüklerim.

Ben de, böyle bir parkın içinde uçmasını öğrenememiş bir ördeğim.

Vak, vak, vak diyorum.

Evet, sizden biriyim..

Ama, bir gün uçmasını öğrenirsem; aşıcam duvarları.

Merak ediyorum, önümüze set durup ufkumuzu görmemize engel olan o duvarın arkasında nasıl bir yaşam olduğunu.

Belki de sırf bunun için, uçmasını öğrenmeliyim.

Taş duvarın ardında ne olduğunu görmek adına ?

Sonra, kanatlarımı yolabilirsiniz.