Anladım

Bunca zaman bana anlatmaya çalıştığını, kendimi bulduğumda anladım.

Herkesin mutlu olmak için başka bir yolu varmış, kendi yolumu çizdiğimde anladım.

Bir tek yaşanarak öğrenilirmiş hayat, okuyarak dinleyerek değil. Bildiklerini bana neden anlatmadığını anladım.

Yüreğinde aşk olmadan geçen her gün kayıpmış, aşk peşinden neden yalınayak koştuğunu anladım.

Acı doruğa ulaştığında gözyaşı gelmezmiş gözlerden, neden hiç ağlamadığını anladım.

Ağlayanı güldürebilmek, ağlayanla ağlamaktan daha değerliymiş. Gözyaşımı kahkahaya çevirdiğinde anladım.

Bir insanı herhangi biri kırabilir, ama bir tek en çok sevdiği acıtabilirmiş. Çok acıttığında anladım.

Fakat hak edermiş sevilen onun için dökülen her damla gözyaşını, gözyaşlarıyla birlikte sevinçler terk ettiğinde anladım.

Yalan söylemek değil, gerçeği gizlememekmiş marifet. Yüreğini elime koyduğunda anladım.

“Sana ihtiyacım var, gel..” diyebilmekmiş güçlü olmak, sana “Git..” dediğimde anladım.

Biri sana “Git..” dediğinde, “Kalmak istiyorum..” diyebilmekmiş sevmek. Git dediklerinde gittiğimde anladım.

Sana sevgim şımarık bir çocukmuş, her düştüğünde zırıl zırıl ağlayan. Büyüyüp bana sımsıkı sarıldığında anladım.

Özür dilemek değil, “Affet beni..” diye haykırmak istemekmiş pişman olmak. Gerçekten pişman olduğumda anladım.

Ve gurur kaybedenlerin acizlerin maskesiymiş, sevgi dolu yüreklerin gururu olmazmış. Yüreğimde sevgi bulduğumda anladım.

Ölürcesine isteyen beklemez, sadece umut edermiş bir gün affedilmeyi. Beni af etmeni ölürcesine istediğimde anladım.

Sevgi emekmiş.. emek ise vazgeçmeyecek kadar, ama özgür bırakacak kadar sevmekmiş.

Can Yücel