Düşün ki, Bir Kış Mevsimine Layık Görüldün...

Mesela Dünya'da yaşıyorsun, hayat öyle zor ve ısdıraplı geliyor ki, sen bu diyardan gitmek istiyorsun. Fakat gideceğin başka da yer yoktur. Oyun bozanlık yapıp kendini öldürebilirsin, bu şekilde Dünya'dan da kurtulmuş olursun...

Her bir sıkıntı karşısında bu kadar kolay çekip gitmek marifet değildir, durup beklemeli insan. Söz gelimi Ramazan ayı gelip çattığında oruç tutuyorsun. Akşam ezânı okunmadan, yemeye içmeye ve nefsi eğlencelere paydos diyorsun; bu hâlde nefsine zor gelenden nasıl kaçmıyor da onunla bir mücadele veriyorsun, işte öyle de sabır edip yaşamındaki sıkıntılara gülüp geçmelisin ve beklemelisin seni hoşnut edecek haberleri.

Bahar mevsimi bir ayrı güzeldir, doğa tüm şevki ile güzel yüzünü gösterir. Bu mevsime ermek için bir kış mevsimi kapına gelmiştir de sen çaresizlik içersinde gelecek olan güzel günleri düşünerek beklersin. Ama demezsin ki, ey kış git artık, derdin bana yetti, artık bahar gelsin!

Allah, kâinatı bir sistem üzerine kurmuştur, bu sistem sana er ya da geç iyi ve güzel olanı yaşatacaktır. Kalkıp deme ki; ben kış mevsimini yaşanıyorken, sen güneşinle beraber buralara mutluluk getirmemekte diretirsin, madem ki gelmezsin ben de buradan gidiyorum senin olmadığın bir yere...

Bu düşünce tarzı hem menfidir, hem de nefsin tekamülüne manidir.

Düşün ki, sınavların gelip çatmış; sıkıntılı ve dertlisin, ders çalışıyorken ısdırap duyuyor ve isyan ediyorsun. İşte bu dönem senin kış mevsimindir, baharı beklemelisin ki o gün ardına bakıp pişmanlık duymadan gülebilesin. Kış mevsiminin de bir hakkı vardır, o mevsim gelip geçecek ki, sen bahar mevsimine eriştiğinde yaşamış olduğum çileyi düşünerek Rabbine şükredeceksin.

Hîkmet! Görüyorsun ya, bir hîkmet deryasında yaşıyorsun; sebepsiz yere nasıl bir yaprak yere düşmezse senin için de yaşamındaki her bir olup bitenin hesabı yapılmaktadır, sanma ki unutuldun ve bir kenara bırakıldın...

İnsan! Hakkında yapılan bir hesap vardır; ne dün'de yalnızdın, ne de bugün'de yalnızsın, ve yarın'a da yalnız olarak çıkmayacaksın. Hâl böyleyken niyetine sadık kalasın, sıkıntılarından yakınarak yaratana küsüp sırt çevirmeyesin.

İşte Dünya'da öyledir ki, sabrının ve inancını sınandığı kış mevsiminde; asırlık bir ağaç gibi olduğun yerde kalıp hiç bir yere gitmeyecek ve yağmur bulutlarını kovalayan baharı inatla bekleyeceksin.

Toprağın bir damla suya muhtaç kalmış bağrı, yarılıp köklerini kör bir bıçak gibi kesmeye durduğunda; sen baharı şu sözler ile anacaksın: Ey bahar, sen ki güneşinle güzelsin; an gelir bir gün güneşin de söner ya!

Sorma Neden,
Kâzım Mızrak