24 Ocak 2009

Sessizlik

Yıldızlar geceyi süslüyordu, semâda.
Benim karanlık odamı ise, bir sessizlik.
Sessizlik güzeldi, hiç gitmesin istedim.

Beni, sadece o anlıyordu gibi. Sesler,
beni üzüntüye düşürüyordu. Sonra,
düştüğüm yerden kalkamıyordum.

Tâ ki, sessizlik yine elini uzatana değin.

...

2 Yorum:

Anonymous Adsız dedi ki...

anlaşılmamak korkumuz olmamalı..sende korma .. anlayan zaten anlıyordur. o halde..?
Allah (cc)emanet olun..
esin

24 Ocak 2009 14:51  
Anonymous Adsız dedi ki...

ayna gıbı camlarda sessızlıgın konusuyorsa
yıldız gıbı parlayan ruzgarda sesler karısıyorsa
ne yaparsan yap
ayaklanma yasatamıyorsan bünyene
sanma ki ! istediğin gibi sürer bu karışıklık
kalabalıkta dahi sessizleşiyorsa varlığın
sen varolmak için yoklugun kapılarını calmaya korkuyorsun demektır...

anlasılmak mı yoksa korku mu hıc bır bılgım yok
sadece bıldıgım sesler arasında dahi sessız olusumun ınsanı sardıgı;
kaybolmak ıstemıyorsan bari kendinden kaçma derim!!!

İnsanın Şahdamarından daha yakın Selameti ile saran Rahmana emanet olunuz.
Dua ile
Narsu.

(geçer geçer daha neler geçmedi ki!)

27 Ocak 2009 17:51  

Yorum Gönder