Hiç

Dün gece.
Derin bir uykudayım.
Uykum derin.
Ve, ben öyle derinlerdeyim ki.
Korku duyuyordum.
Çünkü, hiç kimse yoktu.
Sadece ben vardım.
Ne olacağını bilmeyince insan, korkar ya.
Karanlıktaydım.
Üşüyordum.
Ağlamak istiyordum.
İşte yalnızdım.
Ağlayabilirdim.
Ama, değildim gibi.
İçimde bir his vardı.
Sadece bir his, bu.
Daha fazlası değil.
Ben yalnız değilsem, ağlayamam.
Âcizliğimi hiç kimse görsün istemem ki.
Sustum.
Sustum.
Sustum.
Uyanmak istemiyordum.
Evet.
Uykuda kalayım.
Hiç uyanmayayım.
Genellikle böyle hissederim kendimi.
Bu dünya böyle bir yer çünkü.
Bir gün, bir dağ başına çıkıp.
Orada yaşamak istiyorum.
Hiç kimse olmasın.
Rabbim, hiç kimse değil ama.
O, ve ben.
O vakit, ben de hiç kimse olacağım.
Acılarım dinecek.
Bir hiç olacağım.
Üzülebileceğim, hiç brri şey olmayacak çünkü.
Bir gün diyorum.
Şimdi değil yâni.
Bir gün.

Kâzım Mızrak

?