25 Temmuz 2013

Her an ağlamaya hazır bir yüreğim vardı, çocuk olmak güzeldi işte... "Artık büyümeyeceğim..!"

4 Yorum:

Anonymous Adsız dedi ki...

birakirlar mi seni? :)ninilerle buyudun!niniler daha buyutur seni!

27 Temmuz 2013 12:30  
Blogger Bâd-ı Sabâ dedi ki...

@ Adsız

Herşeye rağmen böyle daha güzel sanırım, daha çok acı ama yine de daha güzel; yaşıyorsun, yaşadığını duyumsuyorsun.

Çocuk olmanın dayanılmaz bir iç burkan yanı var, hep hüzünlüsün; hep uzaklarda gözün.

Sevinç çığlıkları atarken, bir anda kırılan kalbinle hıçkırıklara boğulabiliyorsun.

Küçükken.. yâni küçük bir çocukken gözyaşlarımız vardı, akardı yanağımızdan taze taze; ferahlardık.

Şimdi büyük bir çocuk olduk, gözyaşlarımız yüreğimize akıyor; sesimiz çıkmıyor.. hıçkıramıyoruz bile..!

Oysa ne güzeldi hıçkırmalar.

Ahh, ne güzeldi küçük çocuk olmalar.

Bir gün belki yine çocuk oluruz; saklanbaç oynarız, yakar topu... Değneklerden atlarımız olur; düşeriz dizimiz kanar, uff oldu diye ağlarız doya doya...

27 Temmuz 2013 16:50  
Anonymous Adsız dedi ki...

ozledim cok ozledim bil istedim!helede o yanaklardan akan taze gozyaslarini.akmiyor degil yine akiyor ama; bekleyerek, dinlenerek.taze iken aktiginda yurek tazelenir idi, beklediginde ise yurekten parcalaR KOPARAK AKIYOR.YUREKTE HASAR KOYARAK.su beyin okuyucu aletinde olmasa idi ne yapardik?gunlerdir bunun kaygisindaydik: bu saydiklarinin..bitsin de rahatlayalim derken kaldikca yara birakacagini dusunemedik :((

28 Temmuz 2013 14:19  
Blogger Bâd-ı Sabâ dedi ki...

@ Adsız

Ya ben..? Ben neden ağlayamaz oldum ki... Yoksa öldü mü, içimdeki çocuk... O'nu el birlik öldürdüler mi yoksa..?! Acının son kertesi, sükût. Gözyaşları kurumuş...

can Adsız.!

Sabret, az daha...

İnnallahe meâna.

28 Temmuz 2013 16:58  

Yorum Gönder