Söylenecek çok söz vardır ya hani, ama söyleyecek bir söz bulamazsınız... Susmaktır çarenize düşen... Susakalırsınız... Duramaz, konuşursunuz... Ancak, dilinizden dökülen her kelime ile daha da düştüğünüzü görürsünüz... Güya susarsınız ya, konuşmanın da bazen bir nevi sükût olduğunu düşünmeye başlarsınız... Kendinizi kandırırsınız... Sonra... kelimeler de biter... Siz de tükenirsiniz... Zaman, bir zindan olur... Susmak lâzım dersiniz... Susmam lâzım dersiniz... Küsersiniz, kendinize bile... "Ey sevgili... Adının ne önemi var... Senin adın sevgiyle başlar, sevgiyle biter... Her kimsen... Her neredeysen... Şunu duy ki... Seni çok, ama çok özledim... Ben gelemiyorsam... Sen gel... Kendime küser oldum... Kendime, küser oldum..."